ابراز همدردی مجله رزمی کاراته با آسیب‌دیدگان زلزله آذربایجان
وقتی زمین لرزید تو خانه بودم در گیر دنیای کودکی خودم مشغول بازی
بابام تو خانه نبود من و مادرم تو خونه بودیم
یک لحضه دیدم دنیای با من به بازی نشسته
تا به حال تو روستا مون چرخ و فلک نداشتیم
چه لحظه ای بود گفتم خدا مارو دوست داره همه چی تکان خورد احساس کردم سوار چرخ و فلک شدم
اما خیلی کوتاه بود و قتی مادرم فریاد کشید فهمیدم این چرخ و فلک تو بازی با کسی شوخی نداره مادرم زود اومد منو بغل کرد من دوست داشتم بازی کنم
وقتی محکم تو بغل مادرم بودم احساس کردم تو قلب مادرم همچی تند تند میزنه
نمیدونم تو قلبش چه خبر بود اما داشت به سمت بیرون میدوید تا نزدیک در رسیدیم
مادرم فهمید که دیگه دیر شده منو تو آغوش خودش گرفت و یه گوشه نشست
من هیچی رو ندیدم فقط بوی خاک بود و صدای چوب های ترک خورده سقف که میشکست و میوفتاد مادرم هم ناله کرد اما زود ناله هاش خاموش شد من میخواستم نفس بکشم اما فقط هوای نفس مادرم بود که بهم میخورد که اونم کم کم داشت تموم مشد
همچی ساکت شد همجا تاریک تاریک
چیزی نمیدیم
دیگه نفهمیدیم چی شد... خوابیدم...
تو خواب مادرم همش باهام حرف میزد میگفت نخواب کوروش
خودش خوابیده بود به من میگفت نخواب
انقدر حرف زد تا من خواب از سرم پرید دیدم سرو صدا میاد
صدای پدرم بود گریه میکرد داد میزد
خدای چی شده بود نکنه واسه پدرم اتفاقی افتاده
دلم شور میزد
تو تاریکی که چیزی معلوم نبود
یه سوراخ کوچیک یه نوری پیدا شد
اون نور همش داشت بزرگتر میشد یه دفعه نور خورشید رو دیدم
حتما نور لامپ بوده
ما که تو خونمون خورشید نداشتیم
پدرم با بچه محل ها اومدن سراغ ما خاک ها رو کنار زدن مادر رو از رو من برداشتن
من مادرم رو دیدم که رو زمین بود خوابیده بود پدرم منو بغل کرد همش گریه میکردوقتی سرم رو بلند کردم دیدم خونمون نیست
خدایا اینجا کجاست از اون خونه فقط یه در مونده یود....
آذربایجان همیشه پا برجا میمونه
ما رو تو غم خودتون شریک بدونید
مهندس مهدی بابایی